Dag 22: Afscheid

Vandaag was het een dag om afscheid te nemen van vele van mijn pelgrimsvrienden en -vriendinnen. Voor sommigen een heel emotioneel moment en tegelijkertijd een mooi moment om weer op eigen benen te staan. De mis in de kathedraal en tenslotte nog de gezamenlijke lunch waren momenten om afscheid te nemen. Loslaten hoort ook tot de camino. Iedereen was blij de Camino Primitivo gelopen te hebben. Iedereen was het er over eens dat dat nog de echte is. Daar is nog de rust, de inspanning in de Picos, het plannen van je route door de mindere albergues. Zeker een enorm verschil met de drukte op de Franse Camino. Maar iedere camino is er een, het is je eigen camino. We zijn vrienden voor het leven geworden. Ook al zullen we elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. De herinnering blijft. Ook is stilaan duidelijk dat de camino je niet meer loslaat en wie weet...
Vanavond de bus genomen om naar Finisterra (Fisterra) te gaan. Wat een rust in vergelijking met het drukke Santiago. Prachtige vergezichten, weer de vele steile rotsen en mooie kustplaatsjes, prachtige inhammen van de zee met vele bootjes. De meeuwen die tot laat in de avond hun typisch geluid maken. Nog laat onderdak gevonden in een bijna lege albergue met de terechte naam Finistelae. En dan toch maar op zijn Spaans laat eten en dan smaakt de pulpo aan de kust met een wijntje overheerlijk. Morgen ga ik net als in 2012 het "einde van de aarde" bekijken en dan op weg naar Muxia, nog zo'n mijlpaal in de camino.